senin yoklugun delirtiyor beni.ewet ewet karar werdim delirtiyor.öyle böyle degil.çatacak yer arıyorum resmen.biri birşey desede ben tartışma yaratsam die bekler oldum.bazende canımı acıtıyorum,canım yanarsa ancak kendime geliyorum birazcık.inan bana sen yoksun diye yapabilceklerimden ben bile bazen korkuyorum.hangi ara böyle oldum inan bilmiyorum nasıl bu hale geldim şaşırıyorum kendime.
kendi kendime konuşuyorum mesela,duwara bakıp aynalara bakıp birşeyler söylüyorum,gülüyorum bazende alınıp küsüyorum.birde çocuk gibi önüme konan yemeklerle oyunlar oynuyorum.prozaclar ise en yakın dostum oldu bugünlerde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder