Oylece oturuyorum.bos bos.aklimdan birsuru sey geciyor,dusunuyorum.ama bir cevap bulamiyorum.icimden aglamak geliyor ama aglayamiyorum.boyle olmamasi gerekiyordu aslinda,cunku ben aslinda senin dusundugun,hayal ettigin gibi cook buyuk birsey,cok buyuk bir yanlis yapmadim ki.tamam savunmuyorum,yalan soyledim.ama cevabi boyle olmamaliydi.bu cevabi hak etmemistim..
Gene bunlarla beraber seni dusunuyorum.gene aglayamiyorum,neden biliyor musun?cunku aklima baska seyler geliyor.yanimda olmani istedigim her an aslinda yanimda olmadigin geliyor.sana telefon acip sesini duymak istedigim her an sesini duyamadigim geliyor.seni ozledigimde araman icin saatlerce bekledigim geliyor.sana birsey soylemem gerektiginde baskalarina ulasmam aklima geliyor.dogumgununu istedigim gibi heran yaninda geciremedigim aklima geliyor.beni kaybetmekten degilde biri gorur korkusuyla hayatinin duZenini kaybetmekten korktugun geliyor.yilbasini yaninda geciremeyecegim aklima geliyor ve bu gunlere onem vermesemde yapamadigin zaman oneminin anlasildigini goruyorum.ve en onemlisi ayrildigimizdan birgun once seni,sizi o sokakta gordugum aklima geliyor...
Gozlerindeki korku,tedirginlik,cok garipti.ama o korkuya kadar olan sey ne miydi?benim disardan gordugum cok mutlu olan iki kisiydi.bana anlatilan,bana oynanan herseyin aksine orada mutlu iki kisi vardi.benim hic elini tutamadigim o mutlu adam.benim hic sahip olamadigim o mutlu adam.hic bana ait olmayan,olamayacak o mutlu adam.
Evet artik hayatinda yokum,iste bu son cumleyi yazarken iki damla yas suzuldu gozumden.ama okadar aglamayacagim.cunku o gordugum mutlu adam gercekten mutlu ve bende onun icin onun adina mutluyum.
Mutluluklar dilerim sana..hoscakal...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder